Ik was 33 weken in verwachting en had nog 1 week te gaan tot mijn verlof, ook die zou heel anders uitpakken dan ik van te voren had kunnen bedenken. Toen wij uit elkaar gingen, stortte mijn wereld letterlijk in en opeens zouden wij geen gezin meer vormen en werd het alleenstaande moederschap mij zo in mijn schoot geworpen. Door alle stress vanwege de relatiebreuk en de verbouwing liet onze zoon behoorlijk lang op zich wachten.

Uiteindelijk werd ik ingeleid met 41+5 dagen in mijn eigen ziekenhuis. Ik werk namelijk al sinds 2010 als operatieassistent op de operatiekamer in Den Helder. Na een langdurige bevalling, waarbij ik mij totaal niet gesteund voelde of gezien, eindigde mijn bevalling in een spoedkeizersnede. Wat een opluchting was dat voor mij! Eindelijk wat vertrouwds om mij heen en ik wist precies wat mij te wachten stond. Ik moest onder narcose en heb de geboorte van mijn zoon niet mee kunnen maken, maar dat vond ik achteraf niet zo heel erg. Aangezien mijn kleintje niet al te fraai ter wereld is gekomen om het zo even zacht uit te drukken.

Maar hij was er! Gelukkig gezond en wel, waar ik nog elke dag dankbaar voor ben. 

En dan, het herstel na een bevalling van ruim 24 uur en een spoedkeizersnede viel mij ontzettend zwaar. De combinatie van een lichaam en geest volledig in de kreukels waren pittig waar nog bij komt dat je je nog slechter voelt omdat je voor je eigen gevoel niet alles kan doen met je kleintje die net geboren is. 

Ook al waren de verpleegkundige van de kraamafdeling heel aardig en lief, ik voelde mijn heel erg alleen en heb ontzettend veel gehuild in die dagen in het ziekenhuis. De vader van Jaivey was er wel, maar dat voelde natuurlijk allemaal heel anders en onwerkelijk aan.

Na 3 dagen mochten we het ziekenhuis verlaten en hebben Jaivey en ik de eerste 3 maanden bij mijn ouders ingewoond. Ons huis was verre van af en ik kon wel wat hulp gebruiken. Gelukkig had ik een hele fijne kraamhulp die mij er de eerste week echt doorheen heeft gesleept. Ik viel namelijk van de ene verbazing in de ander. Ik dacht mijzelf goed te hebben voorbereid door het lezen van boeken en  het volgen van zwangerschapsyoga, maar ach de kraamtijd dat zou vast allemaal wel goed komen. Nou niets was minder waar, nooit geweten dat borstvoeding zo ontzettend pittig kan zijn, newborns echt niet zoveel slapen als er altijd gezegd wordt en zeker niet alleen huilen wanneer ze honger hebben of een vieze luier. En wat was dat met al dat zweten en dat ik bij het eerste huiltje zowat tegen het plafond aan zat van de adrenaline? Nog nooit van andere moeders gehoord! Nu was mijn mentale toestand verre van ideaal maar ook al is dat wel zo, dan nog gebeurd er zoveel in je systeem, je bent nooit meer dezelfde persoon die je was voordat je moeder werd. Mentaal, fysiek, hormonaal en zelfs energetisch ben je gewoon veranderd.

Na 3 maanden ben ik met Jaivey in ons huis gaan wonen en moest ik het echt alleen doen. Zeker toen ik weer aan het werk moest heb ik mij vaak afgevraagd hoe ik dit vol kan houden. Maar je doet het, want je hebt gewoon geen andere optie! Jij bent de enige op dat moment waar alles van afhangt en ook degene die alles moet oplossen. Dat is zwaar kan ik je vertellen, dat was toen zwaar en dat is het nog steeds. Ook al is de band met Jaivey zijn vader goed, waar ik blij mee ben en daar zelf voor gezorgd heb door altijd mijn zoon op nummer 1 te zetten en mijn eigen gevoelens aan de kant te zetten voor hem. We zijn nu bijna 5 jaar verder en eigenlijk kan ik niet zeggen dat het nou veel makkelijker geworden is, elke fase heeft zijn uitdagingen maar ook zijn mooie kanten. 

En na deze hele reis door het alleenstaande moederschap heen maar ook door mijzelf, want hallo grootste spiegel als in je eigen kind, wilde IK iets kunnen betekenen voor andere moeders. En zo is het idee ontstaan van Bij Lau en ben ik daar in 2023 officieel mee gestart. Dit combineer ik samen met mijn werk op de operatiekamer wat voor nu een hele fijne combinatie is maar ook dat heeft zijn uitdagingen. Maar zo is het leven en zo zal het altijd zijn heb ik ondertussen wel geleerd :)

Last but not least, uiteindelijk doet IEDEREEN maar wat en heeft niemand een handleiding voor het moederschap.

Je doet je best en dat is genoeg! (note to self)

Liefs, Lau